ગંગોત્રી-SARYU PARIKH

લગની

તું   મને  દેખે  ના  દેખે, ઓ ઈશ, ઊંચે આકાશે  તુજને સજાઉં  છું.

તારા  ને  મારા આ અણદેખ્યા  દોરને  વીટીં વીંટાળી હરખાઉં છું.

છોને તું નોતરાં આપે ના આપે, હું  સુરભી આંગણિયે લહેરાઉં છું.

ચેતન સૂર સાજના, મંજુલ ઝંકારના, સ્પંદન ઝીલીને મલકાઉં છું.

શ્રાવણના ઝરમરિયા ઝારે ના ઝારે, હું ઝીણા ટીપાથી ભીંજાઉં છું.

હૈયાની  હેલમાં,  પ્રીત્યુના નીરમાં,  હેતાળી છલછલ છલકાઉં છું.

પાછલી પરોઢમાં તું આવે ના આવે,ઑમ ટહૂકો કરીને જગાવું છું.

ઉર્જા આગોશમાં, દિલના દરબારમાં, તેજ તણા પુંજને ઝુલાવું છું.

અહં અસ્તિત્વની અજ્ઞાની આરસી પર લગનીની લાલી લગાવું છું.

ઝાકળ  બનીને  હું, અર્પણ  સમર્પણ, સાદર આ મસ્તક  નમાવું છું.

———–

Live or Leave

I have to leave.
I have to leave them, who mean the world to me.
The quivering feelings and teary eyes,
The fleeting thought of how to survive!

I see the world swirl around
with the same pace, with the same chase.
Here, the ice palace is melting in rain.

My feelings are steady and wisdom rises.
It’s okay to live or okay to leave.
The karma vibration has to cease.

My call will come. I may hesitate,
But my dearest says, “I will be fine,”
Assures me the rest will be fine.

In the tree of my life, the buds had bloomed
and fragrance had loomed.
This flower did bear the fruits to share.

The work is done.
In peaceful lull my life succumbs.

——-

I may be singing this song after many years. A poet’s compassionate imagination.
♥ (Some of my friends were alarmed.)

A White Balloon

 Mama loves her little one with all her heart,
She looks through her tears as their world falls apart.
The girl with a smile says, “Mama! Let’s get toys,
I want to share with the girls and the boys.”

Mama wipes her tears and holds her tight,
She thinks for a while and tries to explain.
“O, my darling! Times are tough,
We cannot afford to buy new stuff.”

 Her bright hazel eyes are puzzled, perplexed,
“All I want is my very own balloon.
Please, mama, please get a big white balloon.”

The little girl plays with the big white balloon.
She tosses away her mama’s gloom.
Her free-floating laughter sails, gliding on the balloon,
A dream of this youth is flying to the moon.

——-

ઓળખશે!

વાયદાના   વગડામાં વાવડની   વૃષ્ટિ,
ખીલી  ઊઠી સાંવરિયા શમણાની  સૃષ્ટિ.

હસતી   ને   હારતી,   છે   સંશય  સંદેહ,
વરસોના     વિરહીને   ઓળખશું    કેમ!

યામિની   કહેને,  કેવી  ચાંદ  કેરી ચાલ!
વાદળ   કહે  તું   મને   કેમ  કરું   વ્હાલ!

આંખોની    આશકીમાં   નીલકમલ   રંગ,
હોંઠોની  લાલી  મૃદુલ  પરવાળા    સંગ.

અગર  હું  ન  જાણું,  એ   જાણે   અણસાર,
મુજને  તે   ઓળખશે    ઓઢણીની   પાર.

ઝાકળ   ઝંકાર   સરે    રાગિણી   સુરાગ,
ચંચળ    ભીની  પરાગ   રોહિણી  સુહાગ.
——

વાવડ=સંદેશો,  પરાગ=પુષ્પરજ,  રોહિણી=ચંદ્રની પત્ની  

હૈયામાં હામ

સ્નેહ સરવરમાં આછો નિશ્વાસ, આર્ત દેહલીએ વિલો વિશ્વાસ.
આજ  મનડાંમાં  હિમાળો  શ્વાસ, ચહે  દિલડું   હૂંફાળો ઉશ્વાસ.
સખી! હૈયું બળે ને હામ ઓગળે.

કેમ  માપું  મારા હેતની  તનાળ,  મારા   કોઠાની હૈયા  વરાળ!
ભલો મોર્યો’તો આંબાનો કોર, ઝાંય લાગી તે શ્યામળી કરાળ.
સખી! હૈયું બળે ને હામ ઓગળે.

મેં  તો કૂવો ઉલેચી કુસુમે ભર્યો, તપ્ત તોરણ  તાડપને નીરે ઝર્યો.
બંધ મુઠ્ઠીમાં  બાંધ્યો પરપોટો,  હાથ ખોલું ને તારો બની સર્યો.
સખી! હૈયું બળે ને હામ ઓગળે.

ગ્રહણ આવ્યું હતું ને સરી ગયું, ઘડીક આવીને કાળજ કોરી ગયું.
કરમ કૂંડળીમાં કરતું’ગ્યું ભાત, આજ આતમમાં ઊજળું  પ્રભાત.
સખી! હૈયું હેલે ને હામ ઝળહળે.
——

કંઈક ખોવાયાની નિરાશા પછી અંતરમંથન અને સ્વાર્થી ઈચ્છાઓને તજી,
ફરી હિંમત જાગૄત કર્યાનો હરખ.         તનાળ=સાંકળ   કરાળ=ભયજનક

સંતાતું ઘડપણ

મૃદુલ મુખાર્વિંદ ચપળ ચરણ લઈ બચપણ દોડી આવ્યું,
પૌત્ર  પૌત્રીના  ચહેરામાં  થઈ  ગુલશન ખીલી સમાયું.
મંત્રમુગ્ધ   પુષ્પો   પાછળ  આ  જર્જર  પાન  સૂકાયું,
બાલ છબીમાં, વરવું  ઘડપણ,  આપ   સજી  ભરમાયું.

બાળપના  એ   નાજુક  પગલાં   દોડ  દોડની  આયુ,
પાપા   પગલી   જલ્દી   દોડે,  રાહે   ના   રહેવાયું,
માન્યું  આવે   ધીમી  ચાલમાં   જર્જર  એ  નરમાયું,
ખ્યાલ નહીં  કે  ઓર   ઝડપથી  આવ્યું  એ  રઘવાયું.

માતામહ   બાળકને   દેખે,  આપ  વદન  અણદેખ્યું,
ફૂલ  ગુલાબી   ચહેરા   દેખી, મલક  મલક  હરખાયું.
અહો! અરે!  પણ  શીઘ્ર  ગતિથી   આવીને   વરતાયું,
બચપણ   પાછળ   સંતાતું, આ ઘડપણ  દોડી આવ્યું.

——-

પ્રિય સરયૂબેન,

આજ રોજ આપની રચના “ભીતર” સબરસગુજરાતીની સાઈટ  પર પ્રગટ કરવામાં આવી છે જેની આ લિંક છે.
http://www.sabrasgujarati.com/4740/

કલ્યાણી વ્યાસ
સબરસગુજરાતી વતી

ભરોસો
સપ્તપદીના  સાત  પગથિયાં  અનેક   વચને  જોડે,
આગળ   પાછળ  ચાલી  ચાલી  જીવન  રાહને   મોડે.
પ્રશ્ન પ્રભાવિત નયણાં મંજુલ  વિરહ  વ્યથામાં  બોલે,
“ભલે  દૂર  જાઓ સાજન, પણ દિલમાં તો રહેશો ને?”

વર્ષોના  વહેતા  વહાણામાં ખર્યું  પાન  સૌ   વિસરે,
થઈ  પારેવા અહીંતહીં માળે, ભલે  દૂર જઈ  વિચરે,
ઘરડી આયુ, એકલતામાં સ્થગિત  સમય ના નીસરે.
“બેટા! જ્યારે  જરૂર  પડે તઈં  સાથે  તો રહેશો  ને?”

સાવ  સુંવાળી  આંગળીઓ  આ પુખ્ત હાથને  પકડે,
ક્યાં  લઈ  જાશો  પૂછી પૂછી  એ  મહામાતને  ઝકડે.
કોમળ  ચહેરો  ઉપર  ઊઠીને  ઓષ્ઠ  પાંદડી  ખોલે,
“નાની! જ્યાં ત્યાં જઈએ,મારી સાથે તો રહેશો ને?”

સંવેદનશીલ  સવાલ  પ્રિયના ત્રસ્ત  તરંગ  જગાડે,
સાથે    રહેવું    કે   ના   રહેવું,      સંજોગો    સંચારે.
“ઓજલ  અશ્રુ  ધારે  તું   રુદીયાની  વાત લખી  લે,
   પ્રિય!પરત આવીશ દોડી, આ એક વચન વાંચી લે.”

——-
જુદા જુદા સંબંધોના વિરહ, અને ફરી મળવાના વચન  વિશ્વાસની, પરીક્ષા.

માનવ મેળો

વિચાર  વર્તન  વાણીનો  આ  કાચોપાકો  બાંધો છે,
સાંધામાં  પણ  સાંધો  છે  ને એમા સૌને  વાંધો  છે.
જીવ જીવ કોઈ ચોરી ચળવળ  ચર્ચામાં બંધાયો  છે,
ઊજળો  રસ્તો  જોઈ  શકે ના એવો આ અંધાપો  છે.

મનબુદ્ધિનો  લગાવ ધાગો અળવીતરો અટવાયો  છે,
ભરી ભોમમાં પાંચ જણા સંગ મ્હાણકરી સંધાયો  છે.
કૂપમંડૂકનો  સ્થિર નીરમાં  અવાજ  બહુ  રૂંધાયો  છે,
સ્વાર્થ  સલામત  સુવિધા સર્જિ, અંતે એ મુંજાયો  છે.

સહજ સરળ ને શુધ્ધ ટકે ના એવો વા સૂસવાયો  છે,
કરમ  કુંડાળે   ફરતો   દોડા  દોડીમાં    રઘવાયો   છે.
સ્વપ્ના   સંતાકુકડી  ખાલી  પડછાયો  પકડાયો   છે,
સમય   સરંતી  રેતી  સાથે  અંગત આજ પરાયો  છે.

જાણી  શકે  તો  હકાર  હેતે   હોંશે   સંગ  સુમેળો   છે,
માણી શકે તો આ જીવન એક મસ્તજનોનો મેળો  છે.

————-

મારી રાહ જુએ

ઋજુ  રંજન રમંતુ મારી રૂહમાં કે કોઈ મારી  રાહ જુએ  છે.
ચરણ ચાલે ને મન ઊડે આભમાં કે કોઈ મારી રાહ જુએ છે.

કેમ બાંધ્યા આ બારણાંઓ બાગમાં,
પવન  પૂછે  સૂસવતો  સંદેહમાં!
હું તો ઓગળી ગઈ ઝાકળ ઝબોળે,
ડાળ ઝૂલે ને પાંખ થરથરાટ કે કોઈ મારી રાહ જુએ છે.

એક  પગલું  ભરું  ને  કુમકુમ  ઝરે,
શ્વાસ મેલું  ને  પાંદડીયું  ફરફરે.
ઊભી  અહીંયાં  કે  સામે  કિનારે!
સમય સોરે ને ઘડી જાય દોડી કે કોઈ મારી રાહ જુએ છે.

સાથ ચાલું ને પોયણી લળી પડે,
હાથ ઝાલું ને આંગળી હસી પડે.
રૂવેં  રૂવેં  આ  ટાઢી  જલન જાગે,
આંખ રોવે ને ગાલ હરખ હેલે કે કોઈ મારી રાહ જુએ છે.
——-